Υπάρχουν στιγμές που το νιώθεις έντονα: ένα αδιόρατο κενό ανάμεσα σε εσένα και την οικογένειά σου. Μπορεί να μην έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο, μπορεί όλα εξωτερικά να δείχνουν «φυσιολογικά», κι όμως μέσα σου, κάτι σε κάνει να αισθάνεσαι ξένος/η. Σαν να είσαι επισκέπτης σε ένα σπίτι που δεν έχει χτιστεί για σένα. Αν αυτή η σκέψη — «δεν ανήκω εδώ» — σου είναι γνώριμη, δεν είσαι μόνος. Και, το σημαντικότερο, δεν είναι ιδέα σου.
Το αίσθημα της αποξένωσης δεν είναι πάντα προσωπικό
Στην ψυχολογία και κυρίως στη συστημική προσέγγιση, γνωρίζουμε πως συχνά νιώθουμε αποκομμένοι από την οικογένειά μας όχι επειδή κάτι «πάει λάθος» με εμάς, αλλά επειδή το οικογενειακό σύστημα κουβαλά ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί. Τραύματα, αποκλεισμοί, μυστικά και απώλειες που δεν βρήκαν ποτέ αναγνώριση μπορεί να επηρεάζουν τη δική μας θέση μέσα στο σύστημα.
Το αποτέλεσμα; Ένα βαθύ, υπόγειο συναίσθημα ότι δεν μας βλέπουν, δεν μας καταλαβαίνουν ή ότι δεν ταιριάζουμε, ακόμη κι αν οι προθέσεις των άλλων είναι καλές.
Μήπως κουβαλάς τη θέση κάποιου που ξεχάστηκε;
Συχνά, αυτό το αίσθημα «αποξένωσης» συνδέεται με μια ασυνείδητη ταύτιση: με έναν πρόγονο που απορρίφθηκε, με ένα μέλος της οικογένειας που δεν είχε χώρο, με μια ιστορία που δεν επιτρεπόταν να ακουστεί. Η ψυχή — στην προσπάθεια να επαναφέρει τη χαμένη ισορροπία — παίρνει θέση στη σιωπή. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν σου επιτρέπεται να είσαι ο εαυτός σου, ότι ανήκεις αλλού, ότι είσαι διαφορετικός.
Η συστημική αναπαράσταση αποκαλύπτει συχνά πως αυτό το «δεν ανήκω» είναι στην πραγματικότητα ένα μήνυμα που μεταφέρεις εκ μέρους κάποιου άλλου. Κάποιου που ένιωσε επίσης πως δεν άνηκε, που απομακρύνθηκε, που ξεχάστηκε.
Δεν είσαι παράξενος. Είσαι φορέας μιας ιστορίας που ζητά να ειπωθεί
Αυτό το αίσθημα αποξένωσης δεν είναι αδυναμία ούτε ένδειξη ασυμβατότητας. Είναι πύλη αυτογνωσίας. Μέσα του υπάρχει μια αλήθεια: η ψυχή σου σε καλεί να εξερευνήσεις τις ρίζες σου με έναν νέο τρόπο. Να ανακαλύψεις τι πραγματικά κουβαλάς και τι σου ανήκει.
Η λύση δεν είναι πάντα η «προσκόλληση» ή η προσαρμογή. Μπορεί να είναι η αναγνώριση της εσωτερικής σου πορείας, η κατανόηση ότι μπορείς να τιμάς την οικογένειά σου χωρίς να ζεις φυλακισμένος στα παλιά της σχήματα.
Αν έχεις νιώσει ότι δεν χωράς στην οικογένειά σου, ότι δεν σε βλέπουν όπως πραγματικά είσαι, ή ότι κάτι λείπει χωρίς να ξέρεις τι, τότε έχεις ήδη κάνει το πρώτο βήμα: να το παραδεχτείς. Το δεύτερο βήμα είναι να το φωτίσεις. Και γι’ αυτό υπάρχει τρόπος.
Γιατί αν δεν ανήκεις εδώ, ίσως έχει έρθει η ώρα να πάρεις τη θέση που πραγματικά σου ανήκει — με επίγνωση, τιμή και ελευθερία.
Greek 
English